Teresa od Jezusa mocno podkreślała, że wzajemna miłość między siostrami jest miarą autentyczności życia modlitwy. Wielką wagę przywiązywała do tego, by Jej duchowe córki żyjąc w niewielkich wspólnotach, w prostocie dzieliły między sobą radości i bóle – tak, jak to dzieje się w rodzinie. Rodzinny charakter karmelitańskiej wspólnoty podkreśla też fakt, że siostry wiążą się z nią na całe życie. Życie w takiej wspólnocie jest piękne i zarazem ogromnie wymagające. Źródłem, z którego każdego dnia czerpiemy siłę do budowania wzajemnej miłości i jedności jest Eucharystia, rozciągająca się na kolejne chwile dnia w Liturgii Godzin i osobistej modlitwie. Karmel to taki mały wieczernik, w którym na modlitwie wraz z Maryją – naszą Siostrą i Matką – przyzywamy Ducha Świętego, by był więzią naszej miłości, jedności i pokoju.
